گریبان چاک دارد شیشه را زور می نابش

ز موج بوسه نو خط می نماید لعل شادابش

ندانستم کز این ریحان گرانتر می شود خوابش

نگه دارد خدا از صحبت آیینه و آبش !

عجب دارم نگیرد تنگ در آغوش، محرابش

نگاهی را که سازد شوق رخسار تو بیتابش

خودآرایی که باشد خانه آیینه محرابش

که چون خاکستر اخگرهاست پنهان زیر سنجابش

که چون لاله است خونین، کاسه های چشم گردابش

مگر آبی زند بر آتش من لعل سیرابش