هرکه از داغ نهان عشق سوزد پیکرش

عشق هر کس را نهد بر چهره خال انتخاب

تیغ او خوش بی محابا می رود در خون ما

ازهواداران آن شمعم که بتوان هر سحر

گر چنین آیینه دل از غبار آید برون

مستی چشمش به دور خط فزونتر شد، مگر

نوح اگر کشتی به دریای محبت افکند

خواب امن و دولت بیدار، آب و آتشند

چون دل صائب خورد آب ازتماشای بهشت؟