می کشی چون با حریفان باده لایعقل مباش

دعوی خون را همین جا بانگاهی صلح کن

در میان شبنم ما و فروغ آفتاب

سبحه تزویر را در گردن زاهد فکن

می دهد خارو خس اندیشه را حیرت به آب

رو نمی بیند خدنگ مو شکاف انتقام

گوشه ای گیر از محیط بیکنار آرزو

داغ محرومی منه برجبهه اهل سؤال

ریزش خود راچو ابر نوبهاران عام کن

هر چه از خرمن نصیب مور شد آن رزق توست

طی عرض راه، طول راه را سازد زیاد

صائب اوراق هوس رادر گذار باد ریز