صبح شد مطرب، قدح راپرکن از می زود باش

می پرد گوش اجابت در هوای ناله ات

این که می ازخم به مینا می کنی، در جام کن

فیض از آیینه تاریک روگردان شود

ناله نی کشتی می را بود باد مراد

تا به خود جنبیده ای از دست فرصت رفته است

بارغم درسینه مجنون نفس نگذاشته است

تا ندزدیده است مطرب دست رادر آستین

این جواب آن غزل صائب که می گوید و دود