صد گل به باد رفت و گلابی ندید کس

باتشنگی بساز که در ساغرسپهر

آب حیات می طلبد حرص تشنه لب

طی شد جهان واهل دلی از جهان نخاست

این ماتم دگر که درین دشت آتشین

حرفی است این که خضر به آب بقا رسید

از گردش فلک ،شب کوتاه زندگی

از دانش آنچه داد، کم رزق می نهد

بشکن طلسم هستی خود راکه غیر از ین

باد غرور در سرحیران عشق نیست

صائب به هر که می نگرم مست و بیخودست