روز روشن را شب تارست پنهان درلباس

ماتم و سور جهان با یکدگر آمیخته است

ریزش بی پرده آب روی سایل می برد

شرم همت یادگیر از یوسف مصری که داد

تا نگردد عیش شیرینش ز چشم شور تلخ

از خود آرایی دل روشن نگردد شادمان

گر به ظاهر شمع در فانوس رفت از راه رحم

راز عشق از پرده پوشی می شود رسوا که هست

تارو پود حله فردوش گردد موج اشک

گر به ظاهر کلک صائب تیره روز افتاده است