از کاوکاو آن مژه ام بیخبر هنوز

باآن که عمرهاست که از سر گذشته ام

روزی که آه من به هواداری توخاست

شامی که طره تو میان رابه فتنه بست

صبحی که چشم من به رخ اشک باز شد

درخواب بوسه ای ز دهانش ربوده ام

باآن که شد ز سنگ حوادث حریربیز

الماس را دونیم تیغ آه من

دل خون شد و همان ستم آسمان بجاست

صائب اگر چه بر سر طوبی است جای من