باشد ز زلف آن رخ چون لاله بی نیاز

ماه تمام رابه معرف چه حاجت است ؟

از خط گزیر نیست رخ همچو ماه را

دانسته ام عیار دل سخت یار را

حاجت به خلق، سوخته جانان نمی برند

این شکر چون کنم که لب تشنه مرا

کام کسی که شهد قناعت چشیده است

منت مکش ز سرمه که آن چشم خوش نگاه

بر رهنورد شوق گران است برگ گل

صائب ز غم منال که یک دیدن رخش