نکرد در دل من کار، عشق شورانگیز

عجب که راه به دیر مغان توانم یافت

به زاهدان نکند می ز ننگ آمیزش

دلی که رفت به دارالامان بیرنگی

ز صبح دانه انجم تمام می سوزد

چه نعمتی است که سنگین دلان نمی دانند

سحر که مرغ سحرخیز در خروش آید

ترا ز هر که رسد تلخیی درین عالم

مکن به کاهلی امروز خویش را فردا

ز حسن طبع تو صائب که در ترقی باد