عارف ز نه سپهر چو صرصر کند گذار

از پیچ و تاب جسم، مسیح از فلک گذشت

هرکس که تن به آتش سوزان دهد چو عود

از سر سبک برآکه درین بحر، چون حباب

از پیچ و تاب رشته جانی که خشک شد

همت بلند دار که با زور این کمان

بردار بار از دل مردم که از صراط

از نه سپهر آه جگردارمن گذشت

تیغ از گلوی سوختگان تند نگذرد

زینت دهد،چو مصرع رنگین کلام را

از دست و پا زدن نرود کار عشق پیش

از خود سبک برآی که دست دعا شود

از دامگاه حادثه،پای سبکروان

با عاشقان حرارت دوزخ چه می کند؟

جنت خمار تشنه دیدار نشکند

غافل مشو ز خنده دندان نمای او

چون آب در زمین ز خجالت فرو رود

روشندلان ز سختی ایام خوشدلند

صائب ز هر چه هست تواند سبک گذشت