ای دل عنان توسن طاقت نگاه دار

ای عقل نیست جای تو سر منزل جنون

چون داده ای عنان به کف خلق، دل مده

لب تر به وصف آب خضر بیش ازین مکن

رغبت مکن به نعمت الوان روزگار

درعالم مجاز نفس را شمرده زن

دندان فرو مبر به لب جام بیش ازین

ای دل چه گرم آه شر ربار گشته ای ؟

ما را که چون سپند بر آتش نشانده ای

داغی است داغ می که به شستن نمی رود

نتوان گرفت دامن دولت به دست زور

دربزم عشق رخصت جولان شکوه نیست