محضر به قدر مهر بود صاحب اعتبار

زینسان که می برد لب خامش ز دل غبار

سوزن شد از جراحتم انگشت زینهار

برقی است کز سحاب شود گاهی آشکار

آتش برآورد ز دل خویشتن چنار

بوی گل پیاده بود بر صبا سوار

آب گهر بود ز چکیدن به یک قرار

آیینه را ز موم بود آهنین حصار

غافل مشو ز صائب آشفته روزگار