چو غنچه نکهت خود از صبا دریغ مدار

شکستگان جهان را خوش است دل دادن

مکن مضایقه باآن نگار در کف خون

به شکر این که ترا خون چو نافه مشک شده است

ز رهروی که به دنبال کاروان ماند

ز تلخکام، شکر بازداشتن ستم است

درین بساط کمالی چو عیب پوشی نیست

ز تنگدستی اگر خرده ای نیفشانی

مباش کم ز نی خشک در جوانمردی

به میوه کام جهان چون نمی کنی شیرین

زکات راستی از کجروان مگردان راه

شود حلاوت شکر دو مغز از بادام

یکی هزار شود قطره چون به بحر رسد

درین ریاض چو ابر بهار شو صائب