ناله ای از ته دل کرد سپند آخر کار

از دل سوخته نومید نمی باید شد

عرق سعی محال است که گوهر نشود

هرکه از پوست در آغاز نیامد بیرون

جان محال است که در جسم بماند جاوید

سخن حق چه خیال است افتد بر خاک؟

که دعا کرد ندانم ز جگرسوختگان ؟

چون کمان گر چه به خود خلق کنندت نزدیک

دلگشای است نسیم سحری، می ترسم

همت آن نیست که آتش نزند در عالم

کاش در زندکی از خاک مرا بر می داشت

زینهار ای نی بی مغز سر از بند مپیچ

مشت خاک من سودازده را صائب چرخ