کار دنیا کن و اندیشه عقبی مگذار

خود حسابی خط پاکی است ز دیوان حساب

سر در این بادیه چون ریگ روان ریخته است

می کنی گوشه نشینان جهان را بدنام

گوهر از بحر نیاید به رعونت بیرون

بهترین پند بزرگان طریقت این است

سنگ راه تو شود بار به هر دل که نهی

دیده شیر بود لاله صحرای جنون

نگه تندگران است به روشن گهران

سیل را مانع رفتار نمی گردد موج

می شود شهپرتوفیق ،سبکباری خلق

گوشه ای گیر در ایام کهنسالی ها

گر سر صحبت آن لیلی عالم داری

حسن ازآینه تار گریزد صائب