گربه ما همسفری سلسله از پا بردار

ماقدم بر قدم سیل بهاران داریم

نیست عالم به جز سلسله موج سراب

جوش می از سرخم خشت به یک سو انداخت

پیش بینا دو جهان چون دو صف مژگان است

چشم آهوست سیه خانه صحرای جنون

خون مرده است سودای که در او مجنون نیست

خار صحرای طلب راه ترا می پاید

کاسه پرداز بود باده منصوری عشق

صحبت خاک نهادان جهان اکسیرست

گر ز رفتار به مردم نتوانی ره برد

دست خالی مرو از تربت روشن گهران

رنگ این خانه ز خاکستر دل ریخته اند

تا غبار خط شبرنگ نگشته است بلند

رزق سیماب ز آیینه جلای وطن است

تابه روشن گهری نام برآری صائب