چند روزی می دهم دل رابه دلجوی دگر

گر چه اوراق دل من قابل شیرازه نیست

گر چه از ریحان جنت می چکد آب حیات

گر زمین باغ مشک وخاک او عنبر شود

تا به چشمم نور وحدت سرمه حیرت کشید

تا ز سیر گلشن آن سرو خرامان پا کشید

وای بر من کز غرور حسن شد خط غبار

تا به گرد شمع اوگردیده ام پروانه وار

نیست از دنیا بریدن کار هر بیجوهری

بعد عمری داد گردون گر لب نانی مرا

روز وشب آورده ام در معنی بیگانه روی