دل ز خط بر عارض جانانه لرزد بیشتر

چون ز می گردد غزال چشم جانان شیر گیر

دل زشوق آن لب میگون درون سینه ام

در حریم سینه عاشق ندارد دل قرار

عاشق گستاخ سازد مضطرب معشوق را

چون شمارم در قناعت خویش را ثابت قدم؟

بیقراری اشک رادر دیده بیش از دل بود

اشگ مظلومان بود سیلاب بنیاد ستم

نخل بارآور خطر دارد ز سنگ کودکان

می کشد ناموس عالم هر که عاقل می شود

گرچه لرزد پنجه خورشید در گیسوی شب

شمع راهر چند صائب می کند بی دست وپا