تا تو ای سرو روان از باغ بیرون رفته ای

پیش ارباب بصیرت چشم خواب آلوده ای است

عشرتم راگریه خونین بود در آستین

می توان دانست گنجی هست درویرانه اش

زنده کن دل را به نور عشق، بر افلاک رو

نیست صائب درمحبت پیچ وتاب من عبث

سر نمی پیچم ز خار سرزنش دیواروار

بر نمی دارد ترا از خاک بوی پیرهن

چون سلیمانی است هر لخت از دل صد پاره ام

با کمال خرده بینی نقطه خالش مرا

طوطی شیرین زبانم لیک آن آیینه رو

برگ عیشم چون خزان پا در رکاب رحلت است

گر چه نیل چشم زخمم شاهدان باغ را

تا میسر می شود، کردارخود پوشیده دار

میل عقبی کن زدنیا، کآدم خاکی نهاد

بس که کردم سازگاری، غم به آن سنگین دلی

گر نپیچم یک زمان بر خود، پریشان می شوم

بی تو گر بالین من سازند از زانوی حور

می شود مهر لب اظهار من شرم حضور

پیش ازین اغیاردر چشمم نمود یارداشت

ذره ای از حسن عالمگیر او بی بهره نیست

رشته عمرش ز پیچ وتاب می گردد گره