بیقرار عشق در یک جا نمی گیرد قرار

آسمان بیهوده در اندیشه تسخیر ماست

دیو را شیشه سر بسته نتوان بند کرد

بخیه نتوان زد به شبنم دیده خورشید را

رشته شیرازه اوراق افلاکیم ما

تا نظر بازست، دل در سینه دارد اضطراب

می دود درکوچه وبازار آخر راز عشق

غیر دل کز پهلوی من برنخیزد روزوشب

غیر دریا، سیل در هر جا بود زندان اوست

پرتو خورشید بستر بر سر دریا فکند

هر که چون دل کوچه گرد زلف وکاکل گشته است

شیشه ساعت بود گردون وغم ریگ روان

محنت دنیابه نوبت سیر دلها می کند

عاقبت از خانه آیینه هم دلگیر شد

گر نباشد گوشه چشم غزالان در نظر

بوی پیراهن سفیدی می برد از چشم ما

روح قدسی چون کند لنگر درین وحشت سرا؟

کوه غم لنگر نیفکنده است صائب دردلش