دل چو شبنم آب کن رو در گلستانش گذار

می دهد شیرازه ترتیب این کهن اوراق را

گر به نقد جان توان در بزم وصلش باریافت

هر که خواهد از تو سر، چون گل در این بستانسرا

با تن خاکی میسر نیست سیرابی ز وصل

نیست کم میزان انصاف از تو ترازوی حساب

چون درین میدان نداری دست وپایی همچو گوی

خاک، بازیگاه طفلان است ای بالغ نظر

حاصل این مزرع ویران به جز تشویش نیست

نسخه مغلوط عالم قابل اصلاح نیست

صائب از اشگ ندامت چون نداری بهره ای