آرزو در دل بسوزان، عود در مجمر گذار

قطره خود رادرین دریا چوگوهرساختی

تارسد وقتی که سازی تختگاه از تاج زر

در سرای مردم بی برگ چون مهمان شوی

می شود جان تازه از آمیزش سیمین بران

می توانی حرف حق بر دار اگر بی پرده گفت

در بیابان طلب گر سر نخواهی باختن

گوهر دل را چو آوردی سلامت بر کنار

از دم آتش فشان، آیینه تاریک خود

مزد طاعات ریایی دیدن خلق است و بس

تا نپیچد آسمانها گردن از فرمان تو

وصل آتش طلعتان چون برق باشد در گذر

شکوه و شکر ازشکست وبست ،کوته دیدگی است

جنگ دارد دولت و آسودگی با یکدگر

از می جان بخش زنگ تیرگی از دل بشوی

آب گوهر ترجمان حالت گوهر بس است