هر که رنگ شکسته ای دارد

حرف عشق از کسی درست آید

در سرایی است فرش نور حضور

حاجت خود به چرخ سفله مبر

چون سپند آن که سوزش از خودنیست

گر کمان پاشکسته است چون تیر

همچو ابرو دلش دونیم بود

روی او را چه نسبت است به ماه

هر که افتاده ست پسته دهان

می کند صید آن رمیده غزال

برکهنسال شعر تازه مخوان

هیچ اگر در بساط صائب نیست