هر ذره ازو در سر سودای دگر دارد

از مصحف روی او دارد سبقی هر کس

در سایه هر خاری زین وادی بی پایان

در ابر فروغ مه پوشیده نمی ماند

هر چند علم رعناست در معرکه هستی

نبض دل بیتابان زین دست نمی جنبد

در دایره امکان این نشأه نمی باشد

در شیشه گردون نیست کیفیت چشم او

شوخی که دلم خون کرد از وعده خلافیها

از شهد سخن هر کس شیرین نکند لب را

چشمی که شود گریان از پرتو خورشیدش

افتاده به جاهرچند در کنج دهن خالش

چون سیر کسی بیند رویش که زهر جانب

گر نیست بجا عذرش بر جاست ز بی جایی

زنهار مجو راحت از عالم آب وگل

در حلقه زلف او دل راست عجب شوری

از مستی شوق او در راه طلب عاشق

زین غمکده چون هرگز بیرون نگذارد پا

سیمرغ به چشم ما از پشه بود کمتر

هر چند به شبنم گل شوید رخ گلگون را

در سینه خم هر چند بی جوش نمی باشد

ای خواجه کوته بین بیداد مکن چندی

از گفته مولانا مدهوش شدم صائب