ز گرد یتیمی گهر بی بها شد

که دیوانه ما به دارالشفاشد

که در حلقه زلف او مبتلا شد

چراغ مراباد دست دعا شد

که دامان فرصت ز دستم رها شد

رخی کز طمع زردچون کهرباشد

که از فرش خرسند با بوریا شد

دل از عمر بردار چون قددوتاشد

جدا شو ز هر کس که باید جدا شد

که در استخوان سگ شریک هما شد

نمازی که در بیخودیها قضا شد

غبار خجالت مرا کیمیا شد

چو خاشاک هر کس که بی دست وپا شد