غنچه مستور از نقاب برآمد

برخوری از عمر کز نظاره رویت

از غم روی که آه سردسحرگاه

رشته امید تا ز خلق گسستم

دامن الفت ز چنگ خلق کشیدم

شکوه ز دوران کنم دگربه چه امید

قطره بسیار زد سرشک ندامت

از لب خودبرنداشت مهر خموشی

دامن شب را ز کف چو صبح ندادم

آه که از چله خانه صدف آخر

از صدف تربیت نداشت امیدی

از تری روزگار تیره نگشتیم

گرچه نهفتم ز خلق سوختگی را

چون به عتابش امیدوارنباشم

شد می گلرنگ اشک تلخ ندامت

گرد علایق کجا و سینه صائب