دامن دشت عدم گیاه ندارد

راز دل عاشقان ز سینه عیان است

بیخبرست از بهار عالم بالا

روشنی سینه ها ز روزن داغ است

هر سر موی تو تیغ ملک گشایی است

در دل خرسند آه سردنباشد

سیر نشد تشنه ای ازان لب نوخط

اشک مرا چون صدف دلی نپذیرفت

رنگ برون می زند ز شیشه صافی

هر که برآید ز سردسیر تعین

تا نشوی آشنای عالم مشرب

عذر پسندیده است لیک ز نادان

در نظر اعتبار عشق عزیزست