بغیر خط که ز روی لطیف یار برآید

ز آه گرم چه پرواست آهنین دل او را

ز رشک آن لب یاقوت رنگ لعل بدخشان

غنی است فکر گلو سوز من ز سلسله جنبان

توان نهاد به دل تا به چند دست تهی را

مرا به زخم زبان دل تهی ز عشق نگردد

شکست رنگ گل از روی آفتاب مثالت

عطای ساقی اگر باده را سبیل نسازد

نمی توان دل روشن درست برد ز دنیا

ز مال رشته طول امل گسسته نگردد

بر آید اختر من صائب از وبال زمانی