ستاره سوخته پروای اعتبار ندارد

توان ز بیخودی ایمن شد از حوادث دوران

ز بس گزیده شد از روی تلخ مردم عالم

جنان بساط جهان شد تهی زسوخته جانان

کسی که بیخبر از بحروحدت است که داند

رگی ز تندی خو لازم است سیم بران را

اسیر عشق نیندیشداز زبان ملامت

تو از سیاه دلی روی خود ز خلق نتابی

همیشه حلقه ذکر خفی است مهر دهانش

به دوش و دامن مریم مسیح بارنگردد

حذر نمی کند از درد و داغ سینه صائب