به قدر فلس باشد خار زیر پوست ماهی را

که آب زندگی هرگز نیندازد سیاهی را

که می پیچد به هم خجلت زبان عذرخواهی را

که می پرسند از هر عضو در محشر گواهی را

که ره گم کرده، خضری می شمارد هر سیاهی را

وگرنه از تو دارد چشم آهو خوش نگاهی را

نگیرد زر دست افشار، جای رنگ کاهی را

نمی پوشد کلاه فقر، نور پادشاهی را

ازو دارد همانا غنچه گل کج کلاهی را

سلاحی نیست از شمشیر بالاتر سپاهی را

مکن تا می توانی فوت آه صبحگاهی را