کی از ستاره برمن سنگ ستم نیامد

تا دانه امیدم خاکستری نگردید

گویا به خواب رفته است بخت سیه که امروز

ز اهل کرم زمانه پیوسته بود مفلس

در امتحان زلفش دل پای کرد قایم

از شوق آن بر ودوش روزی بغل گشودم

صائب چه چشم داری از فصلهای دیگر