از حلقه های آن زلف دل صاحب نظر شد

حسنی که کامل افتاد ایجاد می کند عشق

حاشا که از کدورت نقصان کند دل پاک

دست از فغان مدارید گر ذوق وصل دارید

غیر از خودی ندارد این راه دورسنگی

آسوده بود بلبل تا گل نبود در باغ

چون شوق کامل افتاد حاجت به رهنمانیست

در قید تن نماند جانی که پاک گردد

در دامن صدف کی در یتیم ماند

دل در فلک حصاری از راه عقل وهوش است

تا دل به یار پیوست دیگر نکردیادم

تا شوق در ترقی است امید وصل باقی است

دل چشم بوسه زان لب در روزگار خط داشت

هرچند خوابها را سنگین کند بهاران

گفتم خزان برآرد این خار خارم از دل

شور کلام صائب در عهد پیری افزود