خشت از سرخم پنبه ز مینا بربایید

در پرده نشستن به زنبان است سزاوار

از سایه ببرید اگر مهر پرستید

این راه نه راهی است که با بار توان رفت

گل پیرهنانید بگردید در آفاق

ز آماجگه خاک کمانخانه گردون

پهلو اگر از پرتو خورشید ندزدید

سر بر خط چوگان حوادث بگذارید

جز حرف الف نقش دو عالم همه هیچ است

در پرده دیدست نهان گوهر مقصود

تا چند توان لاف زد از عقده گشایی

تا نقد روان در قدم خصم نریزید

در ابر سفید ولب خاموش خطرهاست

تا صائب ما بر سر گفتار بیاید

این آن غزل مرشد روم است که گفته است