از سیر چمن کی دل افگار گشاید

جایی که بود چشم سخنگو طرف حرف

با ناز خریدار همان به که بسازد

از حسن به تدریج توان کامروا شد

از چرخ مجویید گشایش که محال است

نگشود به رویم دری از آه مگر اشک

زینسان که گشایش ز جهان دست کشیده است

گردد صدف گوهر شهوار کنارش

تیغ دو دم خویش کند زخم نمایان

چون نیست سخن سنج درین دایره صائب