تدبیر محال است به تقدیر برآید

در دیده حیرت زدگان فرش بود حسن

در سلسله یک جهتان نیست دورنگی

از هرزه درایی اثر از بانگ جرس خاست

از خامه خویش است مرا رزق مهیا

ساکن نشود گرمی عشق از سخن سرد

از سینه برون می جهد اسرار حقیقت

در صومعه هر کس رود از کوی خرابات

گیرم به زبان آورم از دل سخن شوق

از آه من انداخت سپر چرخ مقوس

دیر آمدن هدیه رحمت ز گرانی است

از گریه اگر سبز کند روی زمین را