آه از دل جویای تو بیتاب برآید

قانع به شکایت نگشاید لب خود را

در روز چسان جلوه کند کرم شب افروز

از آه اثر در دل معشوق توان کرد

از تشنه لبی رفت مرا دست ودل از کار

بی خواست تراوش کند آه از دل پرخون

در دیده صیاد بهشتی است کمینگاه

بیقدر گرامی شود از گوشه عزلت

صائب چه کند حوصله با زور می ناب