گهواره ز بیتابی من تخت روان بود

آن روز که از عشق نه نام ونه نشان بود

در رشته جان پیچ وخم موی میان بود

روزی که دل ازجمله خونابه کشان بود

بیتابی من سلسله جنبان زمان بود

تا شور جنونم نمک خوان جهان بود

رنگم گل روی سبد فصل خزان بود

رفتار تو در خانه دل آب روان بود

از صبر عقیقی که مرا زیر زبان بود

دستی که براوبوسه ناکرده گران بود

رنگین تر و شادابتر از لاله ستان بود

در دامن گل شبنم من دل نگران بود