چون شبنم می بر رخ جانان بنشیند

شرمنده خونگرمی اشکم که همه عمر

دل صاف کن آن گاه ز ماحرف طلب کن

مژگان شمرم بوسه زنم بر کف پایش

آن کس که چو یوسف بودش چشم عزیزی

از طعنه خامان نشود کند طبیعت

گر خضر ببیند لب جان پرور او را

هر کس که چو صائب به تکلف نکند زیست