تا حسن گلو سوز تو در جان شرر افکند

من خرده جان را چو شرر باختم اینجا

تا سبزه وگل هست ز می توبه حرام است

دستی که به آرایش زلف سخن آموخت

در دامن تسلیم در آویز که چون تاک

از هیچ دلی نیست که اگاه نباشم

هنگامه ارباب سخن چون نشود گرم