از دشت به حی مردم دیوانه نسازند

این قوم سخنساز که هستند درین دور

حرفی نتوان زد که به صد رنگ نگویند

بادرد سر شکوه عشاق چه سازد

آن قوم که از برق بلرزند به خرمن

چون کعبه مبادا که سیه پوش برآید

صائب عجبی نیست که این مردم بیدرد