چنانت دوست می دارم که عاشق شعر حالی را

ز پیش چشم من بردار این مینای خالی را

که هجران نیست در پی، وصل معشوق خیالی را

به گل تا کی برآری پیش ایوان شمالی را؟

چو گردون بر سر چنگ آر، آن جام هلالی را

بهار خویش می دانم خزان خشکسالی را

نگیرد خار دامن جامه پوشیده حالی را

چه پروا از نسیم صبح، شمع لایزالی را؟

نمی دانند طفلان حیف قدر خردسالی را)

توان از پشت پایش دید نقش روی قالی را)

به طوطی می چشاندم شیوه شیرین مقالی را