خوش وقت گروهی که در اندیشه یارند

در دامن یارند چو آیینه شب وروز

دارند بر این سبز چمن سیر چو پرگار

گردن نکشند از خط تسلیم به هر حال

پوشیده به ظاهر نظر خود ز دو عالم

آه است درین باغ نهالی که نشانند

خود را نشمارند ز ارباب بصیرت

آسوده ز سیر فلک و گردش چرخند

آیند چو با خویش کم از مور ضعیفند

از خرقه پشمینه توان یافت که این جمع

چون شبنم پاکیزه گهر جسم گدازان

جمعی که به آن گلشن بیرنگ رسیدند

قانع به شکار خس وخارند ز گوهر

جمعی که به این نقش ونگارند نظرباز

صائب خبری نیست نهان از دل ایشان