آن آفت جان بر سر انصاف نیامد

مور خط ازان تنگ شکر گرد برآورد

چیدند وکشیدند گلاب از گل کاغذ

کردم به فسون نرم کمان مه نو را

هر چند که از خرمن ما دود بر آمد

دین و دل و عقل و خرد و هوش فشاندم

یک عمر خضر در قدم او گذراندم

گفتیم که انصاف دهد چرخ پس از مرگ

هر چند که صد عمر خضر دید به رویش

هر چند که صائب زنی کلک شکر ریخت