بیش از همه زخمی به جگر کارگر آمد

عمری که به اندیشه زلف توسرآمد

خطی که ازان چهره روشن بدرآمد

چندان که مرا شیشه دل برکمر آمد

چون فاخته سروی که مرا زیرپرآمد

هرکس به تماشای تو از خویش برآمد

آواره شد آن کس که مرا براثرآمد

این دانه به امیدچه از خاک برآمد

آسوده شد آبی که به جوی گهر آمد

در خانه هر دل که خیال تو در آمد

کاین تخم نفس سوخته از خاک برآمد

چون لاله مرا داغ برون از جگر آمد