از حسن غریب تو جهان صبح وطن شد

کامت شکرین باد که هر رخنه ای از دل

بوی خوش آهوی تو بردشت گذرکرد

خاری که کشیدم ز قدم راهروان را

برصومعه افتاد ز چشم تو نگاهی

ریحان که رخ گلشن ازو تازه وتر بود

در نشأه سردرگم جان را نبردم

هرقطره که در پرده شب ریخت ز چشمم

فریاد که یعقوب نظر بسته ما را

عمری است که در بوته فکرست گدازان