کاین مور حلاوت ز شکر خند نهان برد

رفتار تو آسودگی از سرو روان برد

این موج خطر کشتی ما را به کران برد

هرکس که ز دنیا دل وچشم نگران برد

آسودگیی بود که مرکز ز میان برد

درد طلب آسودگی از سنگ نشان داد

از منزل اول به دوم راه توان برد

هر چند که ما را به هدف زور کمان برد

در رهگذر سیل مرا خواب گران برد

صائب نتوان راه به آن تنگ دهان برد