دلم خاک مراد خویش داند نامرادی را

ز تنگی در دل پر خون من شادی نمی گنجد

نظر بست از تماشا بوالهوس، تا یار نو خط شد

به خواری زیستن، از عزت ناقص بود بهتر

چرا صائب برون آیم ز خلوت، من که می دانم