پروای خط آن عارض گلفام ندارد

پاس دل خود دار که آن زلف گرهگیر

با دوری دلها چه کند قرب مکانی

شمشیر کشیدی وبه خونم ننشاندی

غافل مشو ای نخل امید از ثمرخویش

از شرم در بسته روزی نگشاید

از نقش برون آی که آن کعبه مقصود

از پایه خود هر که نهد پای فراتر

ما در هوس نام چه خونها که نخوردیم

در خانه دلگیر فلک چند توان بود

از تلخی می شکوه مخمور محال است