چشم تو که پروای نظر باز ندارد

اهل دل وحرف گله آمیز محال است

طومار شکایت چه به دستش دهی ای دل

چون رو به ره شوق گذاریم که از ضعف

گل آب شد از ذوق نواسنجی بلبل

هر کس نتواند به تو حال دل خود گفت

کبکی که نریزد ز لبش قهقهه شوق

صائب من وتو بلبل دستان زن شوقیم