آزاده ما برگ سفر هیچ ندارد

از سنگ بود بی ثمری دست حمایت

از عالم پر شور مجو گوهر راحت

از چشمه خورشید مجو آب مروت

بیهوده مسوزان نفس خویش چو غواص

عاشق بود آسوده ز چشم بد اختر

خرسند به فرمان قضا باش که این تیغ

از بند مکش گردن تسلیم که هر نی

بر سوخته فرمان شرر گرچه روان است

آسوده درین غمکده از شورش ایام

در عالم حیرت نبود تفرقه را راه

این با که توان گفت که غیر از گره دل

رحم است بر آن کس که ز کوته نظریها

پرهیز کن ازقرب نکویان که زخورشید

پروانه به جز سوختن بال وپر خویش

یک چشم زدن غافل ازان جان جهان نیست

خواری به عزیزان بود از مرگ گرانتر

هر چند ز پیوند شود نخل برومند

صائب ز نظر بازی این لاله عذاران